• niemowlęta
• Budowa Rodzina
• dzieci
• Ogólne Rodzicielstwo
• noworodki
• nastolatki
• Małe dzieci
• ciąża

Naucz swoje dzieci, aby postrzegały przyrodę jako swój plac zabaw — później ci podziękują

Dorastałem bawiąc się dużo na zewnątrz, a moja rodzina jeździła na kempingi. Ale nie myślałem o sobie jako o „dzieciaku na świeżym powietrzu”. To było tylko moje dzieciństwo i jak to robiliśmy dorastając. A mój mąż [zawodowy wspinacz Tommy Caldwell], jego praca polega na zabawie na dworze. Więc nawet zanim mieliśmy dzieci, nasze życie polegało na wychodzeniu na zewnątrz i robieniu tego razem.

Kiedy zaczęliśmy rozmawiać o posiadaniu dzieci, naprawdę ważne było, abyśmy zaakceptowali przebywanie na zewnątrz. Nie zamierzaliśmy przerywać tej części naszego życia tylko dlatego, że mieliśmy dzieci. Był to również świadomy wybór:to, co wiemy i czego właśnie doświadczamy w naszym życiu, jest niezwykle korzystne spędzać czas na łonie natury — więc to też było tego częścią.

Rozbudź ich wyobraźnię.

Nauczyli się czuć komfortowo z naturą, ponieważ mieli tak dużo praktyki. Przyjęli to jako swój plac zabaw. Jeśli zobaczą duże powalone drzewo, wejdą na nie i będą udawać, że to statek kosmiczny. Teraz nasze dzieci mogą po prostu zobaczyć wszystko w naturze i zamienić to we wszystko, co chcą. I możesz do tego zachęcić, jeśli nie ma jeszcze Twoich dzieci. Kiedy widzisz patyk, może chodzi o to, że myślisz:„Wow, spójrz na tę gałąź, czy to nie wygląda…”, a potem po prostu wypełniasz puste miejsce. A kiedy zaczniesz, odkryjesz, że dzieci są tak dobre w odkrywaniu rzeczy:mają po prostu te małe oczy, które wychwytują wszystko.

Natura też pomaga to wydobyć. Kiedy jesteś na placu zabaw, a oni ustawiają go jak zamek lub łódź, czasami trudno sobie wyobrazić, jak wygląda poza tą łodzią. Nadal możesz bawić się wyobraźnią, ale zawsze będziesz na łodzi. Ale kiedy jesteś na łonie natury, nie ma końca tego, co możesz sobie wyobrazić.

Wyznacz sobie oczekiwania.

Możesz mieć wielkie oczekiwania:„Wyjdziemy na tę przygodę!” A potem wszystko się zmienia, kiedy wychodzisz na zewnątrz; po prostu musisz być elastyczny. W niektóre dni tak, wymaga to wysiłku. W niektóre dni tak, jest ciężko – zwłaszcza gdy pogoda nie dopisuje (wiesz, nie jest 70, słonecznie i bez wiatru). Musisz się nawet samopsychować żeby sobie z tym poradzić:wiedząc, że spędzisz czas na zakładaniu całego ich sprzętu, upewnianiu się, że są wygodne i pakowaniu wystarczającej ilości przekąsek, a potem wychodzisz na zewnątrz i to jest ohydne. Wykonujesz całą tę pracę, co kończy się tylko 20 minutami czasu na świeżym powietrzu.

Ale dla nas będzie to po prostu to, co zamierzamy zrobić. Więc po prostu to robimy i przyzwyczajasz się do tego jako rodzic. Masz wyregulowane systemy, rozumiesz, jakie ubrania są odpowiednie do jakich temperatur, jakie rzeczy musisz spakować, a to wszystko ułatwia.

Wiedz, kiedy szturchać.

Nawet nasze dzieci mają dni. Są dni, kiedy po prostu wybiegają na zewnątrz, są w strefie i są w niej, i po prostu bawią się i bawią. Zdarzają się też dni, kiedy są zmęczone, a ich zaangażowanie wymaga więcej pracy. Ale to się różni.

W dni, w których nie są tak podekscytowani, czasami trzeba po prostu powiedzieć:„OK, to co robimy, wychodzimy na zewnątrz”. To mniej romantyczne, ale po prostu myślę, że dobrze im jest być tam, niezależnie od tego, czy w tej chwili mają na to ochotę, czy nie. A potem, od tego momentu, zwykle pokonuje się garb. A w tych czasach, przez które przeszli, są naprawdę zadowoleni, że to zrobili. Na przykład wyjście na zewnątrz, aby pobiegać, jest trudne. Ale potem zwykle jesteś szczęśliwy, że to zrobiłeś. To samo dotyczy dzieci. Inni rodzice, z którymi rozmawiam, którzy mają teraz starsze dzieci, mówią, że najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, to wyprowadzić je na zewnątrz — nawet jeśli nie chcą.

Oczywiście są chwile, kiedy trzeba to nazwać rzuceniem palenia. I każdy rodzic zna swoje dziecko całkiem dobrze:wiesz, w jakim punkcie powinieneś je szturchać, a kiedy nie powinieneś. Na przykład, gdzie mieszkamy [w Estes Park, Kolorado], możemy dostać wyjącego wiatru, a wtedy po prostu nie jest to już tak zabawne; zaczyna przeważać nad korzyściami płynącymi z przebywania na świeżym powietrzu. A jeśli wędrujemy, czasami zaczynają się męczyć, co jest całkowicie zrozumiałe! (Dzieciom wolno się męczyć lub po prostu się tym przemęczać.) Lub, co bardziej prawdopodobne, gdy zabraknie nam przekąsek. Musisz więc tylko zwracać uwagę i ich słuchać. Ty, jako rodzic, będziesz wiedział, kiedy osiągnąłeś punkt krytyczny.

Przekąski zawsze pomagają.

Trochę się namyślasz, jakiego rodzaju przygoda się wybiera – jak długo to potrwa, ile ruchu – a potem pakuję trochę więcej, niż myślę, że potrzebuję. Dzieci mają te małe ciała, bawią się na dworze i poruszają, i spalają dużo kalorii. Poza tym jedzenie po prostu podnosi morale. Musisz również upewnić się, że masz dobre jedzenie, które nie spowoduje, że będą mieli krach cukrowy. Więc to takie rzeczy jak kanapki z masłem orzechowym, batony proteinowe, marchewki i trochę owoców. To wszystko powiedziane:nie jesteśmy w pełni przeciwni cukrowi. Pewnego dnia wybraliśmy się na przygodę wspinaczkową i przywieźliśmy żelki. Jest na to czas i miejsce.

Na koniec zawsze rób miejsce na pauzę.

Kuszące może być powiedzenie:„OK, zróbmy to teraz! Potem przejdźmy do tamtego! No dalej, chodźmy!” Ale musisz dać im przerwy, aby mogli sami odkrywać. Więc może idziemy w górę i docieramy do początku szlaku, a potem robię sobie przerwę, żeby mogli się trochę pobawić. Daje im poczucie kontroli, co moim zdaniem jest dobre. Daje możliwość kierowania pomysłami i wymyślania działań.